از بهترین امتیازات جامعه بشرى هنر معلمى است. معلم با تعلیم و نشرِ علم،
انسانها را به سوى کمال و پیشرفت سوق مى‏دهد و عشق و ایمان را بر لوح جان
و ضمیر پاک انسانها ثبت مى‏کند و نداى فطرت را در فضاى عالم طنین‏انداز
مى‏گرداند. در حقیقت تمام ترقیات و کمالات انسانها مدیون معلم است. اساسا
تعلیم و تعلم از نعمتهاى خداوند متعال است که اول براى انبیاء و اولیا و
سپس به دیگران ارزانى داشته است.
به این جهت، معلم بودن از ویژگیهاى
انبیاست. خداوند متعال مى‏فرماید: «هُوَ الَّذِى بَعَثَ فِى
الاْءُمِّیِّینَ رَسُولاً مِّنْهُمْ یَتْلُواْ عَلَیْهِمْ ءَایَـتِهِ وَ
یُزَکِّیهِمْ وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتَـبَ وَ الْحِکْمَةَ وَ إِن کَانُواْ
مِن قَبْلُ لَفِى ضَلَـلٍ مُّبِینٍ »؛ «او کسى است که در میان جمعیّت درس
نخوانده، رسولى از خودشان برانگیخت که آیاتش را بر آنها مى‏خواند و آنها
را تزکیه مى‏کند و به آنان کتاب (قرآن) و حکمت مى‏آموزد و مسلما پیش از آن
در گمراهى آشکارى بودند.»
بزرگ‏ترین معلم جهان بشریت حضرت رسول خاتم
"صلى‏الله‏علیه‏و‏آله" به این ویژگى خود افتخار مى‏کرد. آن بزرگوار زمانى که
با دو گروه در مسجد مواجه شد که گروه اول عبادت مى‏کردند و گروه دوم به
آموزش علم مشغول بودند، گروه دوم را که در محضر استادى علم مى‏آموختند،
افضل دانست و فرمود: «اِنَّمَا بُعِثْتُ مَعَلِّما همانا که من به عنوان
معلم مبعوث شده‏ام.»
آن حضرت چنان براى معلمان و مقام ارجمند آنان ارزش
قائل بود که در دعاهایش مى‏فرمود: «اللّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُعَلِّمِینَ
وَاَطِلْ اَعْمارَهُمْ وَبارِکْ لَهُمْ فى کَسْبِهِمْ؛ خداوندا! معلمان را
بیامرز و عمر طولانى به آنان عطا فرما و کسب و کارشان را مبارک گردان!»
آرى،
معلمى از خصوصیات انبیا و از صفات محبوب آنان مى‏باشد. در مقام پاسداشت از
تلاشهاى معلمان سخنى بالاتر و زیباتر از کلام مولاى متقیان، حضرت على
علیه‏السلام نمى‏توان یافت که فرمود: «مَنْ عَلَّمَنى حَرْفا فَقَدْ
صَیَّرَنى عَبْدا؛ کسى که به من یک حرف بیاموزد، مرا بنده خود کرده است.»
البته این شرافت و فضیلت براى معلم، زمانى ارزشمند است که بتواند این
موهبت الهى را در وجود خود محقق سازد و با تمام وجود در جهت کمال جامعه به
آموزش بپردازد.

شرح در ادامه مطلب...