ماه مبارک رمضان و لحظات پاک و نورانی آن اگر چه فضای معنوی خاصی ایجاد می
کند تا خودسازی های اخلاقی رونق گیرند و درون نگری ها و مقابله با صفات
نکوهیده شدت یابند و خلوت های عاشقانه و مناجات های عارفانه به اوج رسند و
عبادت های « فردی » برای تهذیب نفس و طی مراحل تقوا و تقرب افزون گردند
لکن گرایش ها و تلاش های « اجتماعی » و رویکردها و مراقبت های « سیاسی »
نیز در این ماه شریف دارای جایگاه خاص می باشند.
این از مشخصه های
بارز دین مبین اسلام است که در تمام عبادت ها و در کنار همه پرورش های
اخلاقی و معنوی گرایش های اجتماعی و سیاسی را نیز به صورت جلوه ای از
تعالیم و قوانین جامع خود به تجلی و ظهور در می آورد تا این بینش و شناخت
را به اهل ایمان منتقل سازد که اولا اسلام دین زندگی است و به تمام ابعاد
آفرینش انسان و همه نیازهای او نظر می گسترد و تلاش های معنوی را با
فعالیت های اجتماعی و سیاسی ممزوج می سازد و بین دنیا و آخرت موازنه ایجاد
می کند تا انسان را مطابق با نیازهای اصیل فطری و طبیعی او که هم « روحی و
معنوی » و هم « جسمی و مادی » می باشد به رشد و کمال برساند.
ثانیاً
اسلام عزلت و رهبانیت را طردمی کند و برای گرایشات اخلاقی و رویکردهای خاص
تهذیبی و درون گرایانه در صورتی ارزش و اعتبار قائل است که انسان را
آنگونه بپرورد که شخصیتی جامع به دست آورد و ثمره خودسازی های فردی خویش
را در حیات اجتماعی و سیاسی متجلی سازد و برای جامعه انسانی مفید و سازنده
و راهگشا باشد.
